Een man met haar dat net zo spierwit is als zijn overhemd vraagt of ik Van Rossum ben. Ik kijk hem glazig aan. Kennelijk ziet hij in dat hij mij met iemand anders verwart.
Met wie wordt niet duidelijk want hij verdwijnt zonder nog iets te zeggen in een bontgeklede mensenmassa.
Bekende Rijnsburgers trekken geschminkt en verkleed in outfits van meer of minder bekende artiesten door de zaal. Toeschouwers dragen korte broeken, T-shirts, slippers, sportschoenen, of juist een een chique blouse met ruches en één blote schouder. Ze drinken bier uit flesjes of wijn of frisdrank uit glazen die gevuld op de bar in de hoek van de zaal zijn uitgestald.
De Uien Sterren Playbackshow is voor een keer terug in De Voorhof in Rijnsburg. Na vijftien jaar. In een van die vroegere edities deed ik mee. Als het spook van de opera, samen met toenmalig wethouder Leny den Heijer als Christine.
Presentator Daan de Mooij zingt en praat ook dit keer de acts aan elkaar. Daan is wereldberoemd in Rijnsburg en omstreken en ademt showbusiness. De danseressen van zijn eigen Lollypop Entertainment en die van Ballet Diana kleden zich ontelbare keren om. Af en toe dragen ze veren.
Daan heeft mij gevraagd om met all-time voorzitter Teuntje van Delft in de ‘vakjury’ te zitten. In de korte tijd die we van hem krijgen om ons commentaar te geven maak ik zoveel mogelijk woordgrappen, maar heb ik niet het idee dat die veel indruk maken. Toch voel ik dat ik hier gewoon mezelf mag zijn, net als de meer dan tweehonderd Rijnsburgers die binnen een kwartier alle kaarten voor deze avond uitverkochten.
Ik ken de nodige mensen en velen kennen mij, behalve dan die man met het witte haar.
Jan Walters – kapper en vooral gitarist – is inmiddels in de tachtig. Hij heeft nog steeds dezelfde Salvador Dali snor die aan beide uiteinden opkrult. Jan herinnert zich dat ik aan het begin van deze eeuw met hem en zijn vrienden van de countryband Harvest Home op het podium van de Voorhof stond en mijn eigen tekst op de melodie van Folsom Prison Blues zong. Over stoere Rijnsburgers die hoognodige spullen naar het verarmde Oostblok brachten.
Gerard Mostert laat Elvis reïncarneren als de enige echte Katwijkse wethouder van mobiliteit. Teuntje en ik wijzen hem als onze onbetwiste winnaar aan. Zijn prijs is een gesigneerd exemplaar van mijn boek Hier en daar een Ui en hij lijkt daar oprecht blij mee te zijn.
Het publiek kiest massaal voor The Trammps, ook al bewegen de lippen van vijf Rijnsburgse brandweermannen op de voor hen toch wat dubieuze tekst ‘Burn baby, burn’.
Ik denk alleen dat niemand anders dan ik in deze zaal over zoiets filosofeert.
Behalve Van Rossum dan, misschien.
