“We doen vandaag niet aan emoties”, zegt de mediator. “Want we moeten een zaak oplossen.” Ik ben de advocaat van een van de partijen en ik geloof mijn oren niet.
Gevoelens wegdrukken is namelijk als het onder water duwen van een bal en denken dat die daar zonder fysieke tegendruk blijft. Een zaak echt oplossen zonder emoties serieus te nemen is dus onbegonnen werk.
De mediator kan maar beter een vlijmscherpe naald prikken in de met belemmerende gedachten volgepompte emotionele ballonnen van de ruziemakers. Natuurlijk dat is spannend en misschien loopt er iemand weg.
Nou ja, dat is dan maar zo. Want meestal blijft iedereen gewoon zitten. Of komt de wegloper weer terug. Een goede mediator luistert achter de woorden. En ontdekt welk verlangen daar ligt. Het gaat dus om: ruimte geven aan emoties en ze omsmeden tot praktische wensen.
Dat betekent: doorvragen, tot je bij de absolute kern van het probleem komt. Die techniek is bepaald niet nieuw. De Griekse filosoof Socrates deed het al, honderden jaren voor Christus. Als partijen op die manier hun hittepunt bereiken snappen ze zichzelf én de ander beter.
In die ruimte van meer begrip liggen de oplossingen voor het oprapen. Dat gaat dan als het ware vanzelf.
Ik kijk op als de mediator vraagt wie als eerste de elementen wil opsommen voor een deal. “Het gaat om de feiten en niet om het gevoel, mensen”, hoor ik hem zeggen. Ik kijk naar de blikken om mij heen.
